| همه تخت و پیرایه را سوختم | به تخت کیان تخته بردوختم | |
| نشستم به کنجی چو افتادگان | به آزادی جان آزادگان | |
| هوسهای این نقره زر خرید | بسا کیسه کز نقره و زر درید | |
| چو پیمانه پر گشت و پرتر کنی | به سر درکنی هر چه در سر کنی | |
| همان به که پیش از برانگیختن | شوم دور ازین جای بگریختن | |
| ندارم سر تاج و سودای تخت | که ترسم شبیخون درآید به بخت | |
| درین غار چون عنکبوتان غار | ز مور و مگس چند گیرم شکار | |
| یکی دیر خارا بدست آورم | در آن دیر تنها نشست آورم | |
| به اشک خود از گوهر جان پاک | فرو شویم آلودگیهای خاک | |
| بپیچم سر از هر چه پیچیدنی | بسیچم به کار بسیچیدنی | |
| شوم مرغ و در کوه طاعت کنم | به تخم گیاهی قناعت کنم | |
| به آسانی از رنجها نگذرم | که دشوار میرم چو آسان خورم | |
| چو هنگام رفتن در آید فراز | کنم بر فرشته در دیو باز | |
| مرا چون پدر در مغاک افکنید | کفی خاک را زیر خاک افکنید | |
| چو از مرگ بسیار یادآوری | شکیبنده باشی در آن داوری | |
| وگر ناری از تلخی مرگ یاد | به دشواری آن در توانی گشاد | |
| سرانجام در دیر کوهی نشست | ز شغل جهان داشت یک‌باره دست | |
| دل از شغل عالم به طاعت سپرد | برین زیست گفتن نشاید که مرد | |
| تو نیز ای جوان از پس پیر خویش | مگردان ازین شیوه تدبیر خویش | |
| که در عالم این چرخ نیرنگ ساز | نه آن کرد کان را توان گفت باز |