| ز فرسنگ و از میل و از مرحله | به دستی زمین را نکردی یله | |
| مساحت گران داشت اندازه گیر | بران شغل بگماشته صد دبیر | |
| رسن بسته اندازه پیدا شده | مقادیر منزل هویدا شده | |
| ز خشکی به هر جا که زد بارگاه | ز منزل به منزل بپیمود راه | |
| وگر راه بر روی دریاش بود | طریق مساحت مهیاش بود | |
| دو کشتی بهم باز پیوسته داشت | میان دو کشتی رسن بسته داشت | |
| یکی را به لنگرگه خویش ماند | یکی را به قدر رسن پیش راند | |
| دگر باره این بسته را پای داد | شتابنده را در سکون جای داد | |
| گه آن را گه این را رسن تاختی | خطر بین کزین سان رسن باختی | |
| بدین گونه مساح منزل شناس | ز ساحل به ساحل گرفتی قیاس | |
| جهان را که از غم به راحت کشید | بدین هندسه در مساحت کشید | |
| زمین را که چندست و ره تا کجاست | ترازوی تدبیر او کرد راست | |
| همان ربع مسکون ازو شد پدید | بدان مسکن از ما که داند رسید | |
| به هر مرز و هر بوم کو راند رخش | از آبادی آن بوم را داد بخش | |
| همه چاره ای کرد در کوه و دشت | چو مرگ آمد از مرگ بیچاره گشت | |
| ز تاریخ آن خسرو تاجدار | به کار آمد اینست که آمد به کار | |
| جز این هر چه در خارش آرد قلم | سبک سنگیی باشد از بیش و کم | |
| چو نظم گزارش بود راه گیر | غلط کرد ره بود ناگزیر | |
| مرا کار با نغز گفتاریست | همه کار من خود غلط کاریست | |
| بلی هر چه ناباورش یافتم | ز تمکین او روی بر تافتم |