| آنکه عیب از هنر نداند باز | زو هنرمند کی پذیرد ساز | |
| ملک را ز آفرینشت شرفست | وآفرین‌نامه‌ای به هر طرفست | |
| در یزک داری ولایت جود | دولت تست پاسدار وجود | |
| رونقی کز تو دید دولت و دین | باغ نادیده ز ابر فروردین | |
| گر کیان را به طالع فرخ | هفت خوان بود با دوازده رخ | |
| آسمان با بروج او به درست | هفت خوان و دوازده رخ تست | |
| همه عالم تنست و ایران دل | نیست گوینده زین قیاس خجل | |
| چونکه ایران دل زمین باشد | دل ز تن به بود یقین باشد | |
| زان ولایت که مهتران دارند | بهترین جای بهتران دارند | |
| دل توئی وین مثل حکایت تست | که دل مملکت ولایت تست | |
| ای به خضر و سکندری مشهور | مملکت را ز علم و عدل تو نور | |
| ز آهنی گر سکندر آینه ساخت | خضر اگر سوی آب حیوان تاخت | |
| گوهر آینه است سینه تو | آب حیوان در آبگینه تو | |
| هر ولایت که چون تو شه دارد | ایزد از هر بدش نگه دارد | |
| زان سعادت که در سرت دانند | مقبل هفت کشورت خوانند | |
| پنجمین کشور از تو آبادان | وز تو شش کشور دیگر شادان | |
| همه مرزی ز مهربانی تو | به تمنای مرزبانی تو | |
| چار شه داشتند چار طراز | پنجمین شان توئی به عمر دراز | |
| داشت اسکندر ارسطاطالیس | کز وی آموخت علمهای نفیس | |
| بزم نوشیروان سپهری بود | کز جهانش بزرگمهری بود |