| مغی در به روی از جهان بسته بود | بتی را به خدمت میان بسته بود | |
| پس از چند سال آن نکوهیده کیش | قضا حالتی صعبش آورد پیش | |
| به پای بت اندر به امید خیر | بغلطید بیچاره بر خاک دیر | |
| که درمانده‌ام دست گیر ای صنم | به جان آمدم رحم کن بر تنم | |
| بزارید در خدمتش بارها | که هیچش به سامان نشد کارها | |
| بتی چون برآرد مهمات کس | که نتواند از خود براندن مگس؟ | |
| برآشفت کای پای بند ضلال | به باطل پرستیدمت چند سال | |
| مهمی که در پیش دارم برآر | وگرنه بخواهم ز پروردگار | |
| هنوز از بت آلوده رویش به خاک | که کامش برآورد یزدان پاک | |
| حقایق شناسی در این خیره شد | سر وقت صافی بر او تیره شد | |
| که سرگشته‌ای دون یزدان پرست | هنوزش سر از خمر بتخانه مست | |
| دل از کفر و دست از خیانت نشست | خدایش برآورد کامی که جست | |
| فرو رفته خاطر در این مشکلش | که پیغامی آمد به گوش دلش | |
| که پیش صنم پیر ناقص عقول | بسی گفت و قولش نیامد قبول | |
| گر از درگه ما شود نیز رد | پس آنگه چه فرق از صنم تا صمد؟ | |
| دل اندر صمد باید ای دوست بست | که عاجزترند از صنم هر که هست | |
| محال است اگر سر بر این در نهی | که باز آیدت دست حاجت تهی | |
| خدایا مقصر به کار آمدیم | تهیدست و امیدوار آمدیم |