| بیا تا برآریم دستی ز دل | که نتوان برآورد فردا ز گل | |
| به فصل خزان درنبینی درخت | که بی برگ ماند ز سرمای سخت | |
| برآرد تهی دستهای نیاز | ز رحمت نگردد تهیدست باز؟ | |
| مپندار از آن در که هرگز نبست | که نومید گردد برآورده دست | |
| قضا خلعتی نامدارش دهد | قدر میوه در آستینش نهد | |
| همه طاعت آرند و مسکین نیاز | بیا تا به درگاه مسکین نواز | |
| چو شاخ برهنه برآریم دست | که بی برگ از این بیش نتوان نشست | |
| خداوندگارا نظر کن به جود | که جرم آمد از بندگان در وجود | |
| گناه آید از بنده‌ی خاکسار | به امید عفو خداوندگار | |
| کریما به رزق تو پرورده‌ایم | به انعام و لطف تو خو کرده‌ایم | |
| گدا چون کرم بیند و لطف و ناز | نگردد ز دنبال بخشنده باز | |
| چو ما را به دنیا تو کردی عزیز | به عقبی همین چشم داریم نیز | |
| عزیزی و خواری تو بخشی و بس | عزیز تو خواری نبیند ز کس | |
| خدایا به عزت که خوارم مکن | به ذل گنه شرمسارم مکن | |
| مسلط مکن چون منی بر سرم | ز دست تو به گر عقوبت برم | |
| به گیتی بتر زین نباشد بدی | جفا بردن از دست همچون خودی | |
| مرا شرمساری ز روی تو بس | دگر شرمساری مکن پیش کس | |
| گرم بر سر افتد ز تو سایه‌ای | سپهرم بود کهترین پایه‌ای | |
| اگر تاج بخشی سر افرازدم | تو بردار تا کس نیندازدم | |
| تو دانی که مسکین و بیچاره‌ایم | فرو مانده نفس اماره‌ایم |