| نخست او ارادت به دل در نهاد | پس این بنده بر آستان سرنهاد | |
| گر از حق نه توفیق خیری رسد | کی از بنده چیزی به غیری رسد؟ | |
| زبان را چه بینی که اقرار داد | ببین تا زبان را که گفتار داد | |
| در معرفت دیده‌ی آدمی است | که بگشوده بر آسمان و زمی است | |
| کیت فهم بودی نشیب و فراز | گر این در نکردی به روی تو باز؟ | |
| سر آورد و دست از عدم در وجود | در این جود بنهاد و در وی سجود | |
| وگرنه کی از دست جود آمدی؟ | محال است کز سر سجود آمدی | |
| به حکمت زبان داد وگوش آفرید | که بشاند صندوق دل را کلید | |
| اگر نه زبان قصه برداشتی | کس از سر دل کی خبر داشتی؟ | |
| وگر نیستی سعی جاسوس گوش | خبر کی رسیدی به سلطان هوش | |
| مرا لفظ شیرین خواننده داد | تو را سمع دراک داننده داد | |
| مدام این دو چون حاجبان بر درند | ز سلطان به سلطان خبر می‌برند | |
| چه اندیشی از خود که فعلم نکوست؟ | از این در نگه کن که توفیق اوست | |
| برد بوستان بان به ایوان شاه | به نوباوه گل هم ز بستان شاه |