| نداند کسی قدر روز خوشی | مگر روزی افتد به سختی کشی | |
| زمستان درویش در تنگ سال | چه سهل است پیش خداوند مال | |
| سلیمی که یک چند نالان نخفت | خداوند را شکر صحت نگفت | |
| چو مردانه‌رو باشی و تیز پای | به شکرانه باکند پایان بپای | |
| به پیر کهن بر ببخشد جوان | توانا کند رحم بر ناتوان | |
| چه دانند جیحونیان قدر آب | ز واماندگان پرس در آفتاب | |
| عرب را که در دجله باشد قعود | چه غم دارد از تشنگان زرود | |
| کسی قیمت تندرستی شناخت | که یک چند بیچاره در تب گداخت | |
| تو را تیره شب کی نماید دراز | که غلطی ز پهلو به پهلوی ناز؟ | |
| براندیش از افتان و خیزان تب | که رنجور داند درازای شب | |
| به بانگ دهل خواجه بیدار گشت | چه داند شب پاسبان چون گذشت؟ |