| شب از بهر آسایش تست و روز | مه روشن و مهر گیتی فروز | |
| اگر باد و برف است و باران و میغ | وگر رعد چوگان زند، برق تیغ | |
| همه کارداران فرمانبرند | که تخم تو در خاک می‌پرورند | |
| اگر تشنه مانی ز سختی مجوش | که سقای ابر آبت آرد به دوش | |
| صبا هم ز بهر تو فراش وار | همی گستراند بساط بهار | |
| ز خاک آورد رنگ و بوی و طعام | تماشاگه دیده و مغز و کام | |
| عسل دادت از نحل و من از هوا | رطب دادت از نخل و نخل از نوی | |
| همه نخلبندان بخایند دست | ز حیرت که نخلی چنین کس نبست | |
| خور و ماه و پروین برای تواند | قنادیل سقف سرای تواند | |
| ز خارت گل آورد و از نافه مشک | زر از کان و برگ تر از چوب خشک | |
| به دست خودت چشم و ابرو نگاشت | که محرم به اغیار نتوان گذاشت | |
| توانا که او نازنین پرورد | به الوان نعمت چنین پرورد | |
| به جان گفت باید نفس بر نفس | که شکرش نه کار زبان است و بس | |
| خدایا دلم خون شد و دیده ریش | که می‌بینم انعامت از گفت بیش | |
| نگویم دد و دام و مور و سمک | که فوج ملایک بر اوج فلک | |
| هنوزت سپاس اندکی گفته‌اند | ز بیور هزاران یکی گفته‌اند | |
| برو سعدیا دست و دفتر بشوی | به راهی که پایان ندارد مپوی |