| که گلگونه خمر یاقوت فام | به شستن نمی‌شد ز روی رخام | |
| عجب نیست بالوعه گر شد خراب | که خورد اندر آن روز چندان شراب | |
| دگر هر که بر بط گرفتی به کف | قفا خوردی از دست مردم چو دف | |
| وگر فاسقی چنگ بردی به دوش | بمالیدی او را چو طنبور گوش | |
| جوان را سر از کبر و پندار مست | چو پیران به کنج عبادت نشست | |
| پدر بارها گفته بودش بهول | که شایسته رو باش و پاکیزه قول | |
| جفای پدر برد و زندان و بند | چنان سودمندش نیامد که پند | |
| گرش سخت گفتی سخنگوی سهل | که بیرون کن از سر جوانی و جهل | |
| خیال و غرورش بر آن داشتی | که درویش را زنده نگذاشتی | |
| سپر نفگند شیر غران ز جنگ | نیندیشد از تیغ بران پلنگ | |
| بنرمی ز دشمن توان کرد دوست | چو با دوست سختی کنی دشمن اوست | |
| چو سندان کسی سخت رویی نکرد | که خایسک تأدیب بر سر نخورد | |
| به گفتن درشتی مکن با امیر | چو بینی که سختی کند، سست گیر | |
| به اخلاق با هر که بینی بساز | اگر زیر دست است و گر سرفراز | |
| که این گردن از نازکی بر کشد | به گفتار خوش، و آن سر اندر کشد | |
| به شیرین زبانی توان برد گوی | که پیوسته تلخی برد تند روی | |
| تو شیرین زبانی ز سعدی بگیر | ترش روی را گو به تلخی بمیر |